تـــو بشـــــنو ماجــرایی نــــو زملّا
زمنـــــطق بافـــی او، هــــوش بالا
به چرت نیــمروزی بود مشـــغول
صـــدای درب آمد، غیـــــر معمول
چو دررا بازکرد، چنـــد آشنـــا دید
بفـــــرمازد، لبـــش ازغصّه برچید
غمـــین شد زانهمه میهمان وافسرد
به ناچـــــاردرپی پخــــت غــذا شد
بدانست دیگ خْرداست‌‌جمعیت‌بیش
روان شـد خــــانهٔ همســایهٔ خویش
گــــرفت دیگ بزرگش را امـــانت
تعــهّد کــــــــرد کند آن را حفاظت
زمان‌بگذشت وروزی‌دیگ‌برداشت
درونش دیگ کوچک نیز بگذاشت
بداد همســــــــــایه را باشرم خندید
که دیشب دیـگتان یک دیگ زایید!
گـــرفتش دیـگ‌ها را، گفت با شک
چه نیــــــکو زایمانی! بس مبارک
گذشت وچند روزی بعـــــــــــد ملّا
دوباره لازمش شد دیگشــــــــان‌را
پس ازچندی به همســـایه خبر برد
بسی افسوس، دیشب دیگـــتان مرد
بگفتش یاوه کمـــــــــــتر گـوی ملّا
کسی نشنیده مــــــــرگ دیگ‌ها را
جـــــــــــوابش داد دیگی که بزاید
ســــــراغش روزگاری مرگ آید!
سپس باغُصّه ملّا گــــــام برداشت
دم در مرد را مبــــــهوت بگذاشت
